De sleutelmomenten van Joris Hessels: “Het is tijd om mijn testament te schrijven”
18 januari 2024
Wie is Joris Hessels? - Joris woont samen met zijn tweede partner Evelien De Paepe (37) in Gentbrugge. Bij hun thuis lopen vier kinderen rond. Nand (13), uit een eerdere relatie van Joris. Oscar en Mona (11), uit een eerdere relatie van Evelien. Samen zetten ze Néron (4) op de wereld. - Acteur, radio- en televisiemaker. Bekend van onder andere Radio Gaga, Gentbrugge, Taxi Joris en De Weekenden. Nu te zien in 'Expeditie: Groenland' op Play4
De rode draad door zijn tv-programma’s is onbekende Vlamingen interviewen over de dingen des levens. Voor De Weekenden zijn dat onbekende Vlamingen in een belangrijk jaar – of sleuteljaar – in hun leven. Met andere woorden: Joris Hessels (42) is een expert in sleutelmomenten. Deze keer staan zijn sleutelmomenten centraal. “De meeste dingen zijn heel erg onbelangrijk.”
Veel is er niet nodig om de aandacht van Joris Hessels af te leiden. Een kerstboom in een appartement aan de overkant van de straat, een wazig afgeprinte foto van Che Guevara weggemoffeld in een hoekje, het geluid van een klopper uit de keuken: “Bearnaise? Op dit uur?!” Door zo ongedwongen nieuwsgierig en oprecht verbaasd vragen te stellen, rijgt Joris de televisiesuccessen aan elkaar. Deze keer moet hij antwoorden.
Wonen
“Het programma Gentbrugge heeft mijn integratie in de buurt erg versneld. Ik ben een beetje de burgemeester van Gentbrugge geworden, zegt de burgemeester van Gent. We spreken mekaar zo aan, ja. Het enige verschil is dat hij in 2024 echt moet opkomen en ik bolletjes mag kleuren.”
Toen je met je gezin naar Gentbrugge verhuisde, vond je die plek zo bijzonder dat je er een tv-programma over maakte. Wat is er zo geweldig aan wonen in Gentbrugge?
“Ons huis staat op het dorpsplein, naast de kerk. Er is een bakker, slager, café, kruidenier en frituur. In dat Vlaanderen ben ik opgegroeid. Het voelde als thuiskomen op een plek waar ik nog nooit was geweest. En dat op tien minuten fietsen van het centrum van Gent! Ik denk dat die typische samenstelling van een kerkdorp aan iets universeels beantwoordt, een bepaald herkennen van een soort mensen. Zo’n dorpen met echte cohesie verdwijnen meer en meer.”
Vind tegenwoordig nog maar eens een betaalbaar huis in en rond Gent. Hoe belangrijk is het voor jou om een eigen plek te hebben?
“Ik heb heel lang gehuurd. Uiteindelijk bezit je dan niks natuurlijk. Het gevoel om ergens te wonen en te weten dat we daar nog lang blijven, is heel fijn. Dat maakt me oprecht blij. Mijn nalatenschap speelt daarin mee: mocht mij iets overkomen, kunnen Evelien en de kinderen hier blijven wonen. Ik wil iets achterlaten.”
“Ik verhuisde naar Gent voor de moeder van mijn eerste zoon. Met Evelien was het daarna snel duidelijk dat we hier zouden blijven. We hebben lang gezocht, en zijn dan via via op dit huis gestoten. De knoop was snel doorgehakt. We betalen elk de helft. Het huis vinkt veel van ons verlanglijstje af. Een belangrijke voorwaarde was niet moeten verbouwen. Zes maanden in een badkamer leven, dat kan ik niet. Dan betaal ik liever wat meer geld.”
“Ik koester nog de grote droom om ooit een landgoed in Italië te kopen. Iets kleins, als vluchtoord. Ik volg al een paar jaar Italiaans in avondschool. Dromen mag, hé?”
Je bent opgegroeid als jongste van vijf kinderen. Nu ben je zelf papa of pluspapa van vier kinderen. Wat is ‘thuis’ voor jou?
“Chaos. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin. Ik hou van die chaos, ik heb dat voor een stuk echt nodig in mijn leven. Vier kinderen is wel veel. En in een samengesteld gezin wordt dat nog hectischer. Vier verschillende persoonlijkheden en karakters willen allemaal erkend, gezien en gehoord worden, en je moet die allemaal op hun eigen manier benaderen. Ik vind dat heel fijn, maar ons huis is erg luidruchtig. Je hoort alles, rustig is het dus nooit. Een plek om tot rust te komen, mis ik thuis wel.”
“Evelien werkt nachten als verpleegkundige in het UZ, ons leven is een grote puzzel. Ik koester de gestolen momenten als de kinderen slapen en wij alleen zijn. Met de agenda naast ons proberen we die te vinden, en tegelijkertijd ervoor te zorgen dat we een thuis maken voor de kinderen. Dat is elke dag een zoektocht. Als het lukt, ben ik heel blij. Als het niet lukt, proberen we de volgende dag opnieuw.”
“Ergens zoek ik daarin een soort houvast. Ik wil een goeie papa, pluspapa, minnaar en werkkracht zijn. Bijzaken scheiden van hoofdzaken lukt niet altijd. Het gevoel van falen slokt verschrikkelijk veel energie op.”
Liefde en relaties
“Mijn scheiding was heel snel geregeld, op een zakelijke, menselijke manier. Zoals het hoort. Alleen: er staat niks op papier over de verblijfsregeling van onze zoon. Tot nu toe gaat dat goed. Hoe ouder ik word, hoe meer ik de nood voel om zo’n dingen toch op papier te zetten. Dat we op iets kunnen terugvallen als dat nodig is. Al hoop ik in het belang van Oscar dat dat nooit nodig is.”
Wat deed die scheiding met je idee over liefde?
“Uit elkaar gaan met de mama van een van je zonen maakt je een illusie armer. Je verliest een rotsvast geloof, het ideaal ‘dit is voor altijd’. Je beseft dat je nooit weet wat het leven brengt of wie je nog gaat tegenkomen.”
“Het heeft me geleerd dat ik beter mijn best moet doen om samen te blijven. Mensen gaan te snel uit elkaar. Je kan alleen maar elke dag moeite doen om contact te houden, de connectie niet te verliezen. Ik ben ervan geschrokken hoe snel je elkaar kan kwijtraken in een bos van kinderen en een wereld die doordraait. Evelien en ik zien elkaar fysiek weinig, we slapen zelden samen. Dat is een gevaar. We moeten er met z’n tweeën over waken dat we in de veelheid van de dingen toch elke maand iets plannen om samen te doen. Dat is heel belangrijk. Liefde is werkendag, maar het is de moeite waard.”
“Ik vond het heel moeilijk om me opnieuw te smijten in een relatie, om opnieuw te beginnen aan huisje, tuintje, boompje. Evelien en ik zijn al heel lang samen, maar wonen nog niet zo lang samen. Ik had echt mijn tijd nodig na die scheiding. Niet omdat ik dacht ‘dat gaat hier weer afspringen’, hoewel je daar ergens in je achterhoofd toch rekening mee houdt.”
Is dat idee in je achterhoofd een handrem op je liefde?
“Nee, eigenlijk niet. Het gaat verder dan een idee. We spreken dat uit en dat werkt bevrijdend. Je vindt elkaar in twijfel. En als je twijfel toelaat, kun je dat omarmen. Zo creëer je ruimte voor mildheid en zie je elkaar nog liever. Weten: dat zit in haar hoofd, dat zit in mijn hoofd, zorgt voor een grotere connectie. Het neemt een stukje angst weg. Misschien maak ik mezelf dat wijs, maar voor mij voelt het bevrijdend.”
Welke lessen geef je je kinderen mee over de liefde?
“Dat ze altijd goed duidelijk moeten maken hoe ze zich voelen bij dingen. En dat ze moeten proberen om hoofdzaken te scheiden van bijzaken. In die zin dat ruzie bij connectie hoort. Je hoeft niet in alles overeen te komen. Dingen mogen botsen.”
“Als we met het hele gezin samen zijn, probeer ik alle gevoelens te laten bestaan. Het oké te vinden, niet te veel angst te injecteren. Dat lukt de ene dag al beter dan de andere. De kinderen neerzetten en zeggen: ‘Nu zal ik eens vertellen wat liefde is’, daar heb ik niet genoeg tools voor. Ik weet niet welke goede raad ik zou geven.”
Erven/schenken
“Voor een nieuw programma trek ik binnenkort een hele tijd naar Groenland (op het moment van het interview werd Expeditie: Groenland nog niet gedraaid). Normaal gezien gaat daar niks gebeuren, maar toch wil ik een testament opstellen. Dan zijn al die dagen en avonden dat ik niet thuis was, niet voor niets geweest. Dan heb ik niet alleen gedaan wat ik graag doe, maar ook gezorgd voor.”
In welke mate ben je bezig met je nalatenschap?
“Ik leef, denk en voel hier en nu. Tegelijk houdt wat boven ons hoofd hangt me onherroepelijk bezig. Ik zie rond me van alles gebeuren wat me angstig en ongerust maakt. In mij dringt zich iets op, een nood om dingen te verzekeren. Wat als ik er niet meer ben en die sjarels worden groter? Ik zit er al een tijdje mee in mijn hoofd, maar heb nog niks concreet gemaakt. Het is tijd om zaken vast te leggen, en niet zomaar in een Word-documentje. Mocht er iets gebeuren, wil ik dat Evelien alles krijgt wat ik bezit. Het is niet veel, maar toch. Misschien verdeel ik beter ook een stukje over de kinderen? Ik weet het niet, ik ga binnenkort advies inwinnen en mijn testament schrijven.”
Ondernemen
“Ik ben opgegroeid als kind van een psychiatrisch verpleegkundige en een leraar/directeur, van mensen in loondienst. Ik heb geen ondernemersbloed, dat lef zit niet in mij. Het was voor mij een gigantische stap om zelfstandige te worden. Nu vind ik dat evident. Mijn ouders vragen nog elke keer of het wel lukt.”
Je hebt een eigen vennootschap, bent zelfstandige, maar voelt jezelf geen ondernemer?
“Als ondernemer heb je een talent om risico te nemen en iets op te starten. Ik droom van een boekenwinkel op het dorpsplein, maar ik heb te veel schrik. In principe zou ik het wel kunnen, denk ik, want nu leef ik ook van opdracht naar opdracht en heb ik nergens een vast contract. Maar zoiets opstarten, is toch anders. Ik ben ondernemend, geen ondernemer. Daar zit volgens mij een belangrijk verschil in.”
De producten van je vennootschap, tv-programma’s, willen bijdragen aan een betere wereld. Moet volgens jou elke onderneming dat nastreven?
“Volmondig ja! Elk bedrijf moet altijd iets doen om de samenleving beter te maken. Iedereen heeft een verantwoordelijkheid. Goed doen komt vanzelf terug in de andere richting. Het zorgt ervoor dat je medewerkers zich goed voelen, zich gezien en gezegend voelen. Ik klink als een pastoor, maar ik geloof dat echt. Als mensen zich een nummer voelen, gaan ze rare dingen doen.”
“In mijn programma’s is de grote gemeenschappelijke deler ‘gezien willen worden’, erkend willen worden in wat je voelt, wie je bent. In tijden van vluchtig en oppervlakkig contact pleiten mijn programma’s voor authenticiteit en kwetsbaarheid. We moeten dat koesteren, het is alles wat we hebben. Onze wereld gaat prat op dingen zo belangrijk mogelijk maken terwijl de meeste dingen heel onbelangrijk zijn. Het enige wat echt telt is dat we allemaal ons best doen, en ik geloof dat iedereen daarin ‘gezien wil worden’. Om in die erkenning troost te vinden. Zodat we het signaal krijgen dat we er niet alleen voor staan.”
Idealen zijn mooi, maar betalen de rekeningen niet. Hoe belangrijk is geld voor jou?
“Heel belangrijk. Om me geen zorgen te moeten maken, om me comfortabel te voelen, om mijn gezin, mijn lief en mijn vrienden te soigneren. Ik wil zeggen dat het mijn geluk niet bepaalt, maar dat is een erg geprivilegieerde uitspraak, daar moet ik mee opletten. Want natuurlijk doet het dat wel. We spelen mee in een systeem dat veel nadruk legt op geld. En hoeveel geld je hebt, wordt voor een groot stuk bepaald door toeval. Als we ons daar bewust van blijven, is dat al veel.”
Klik hier voor meer informatie over het testament
Bron: Fednot